Όταν έχεις τόσα να κάνεις αλλά προτιμάς να χαζεύεις το ταβάνι...
η αναβλητικότητα
το project
ποιοι είμαστε
Ένας procrastinator εξομολογείται:
Έχω πολλές ιδέες, το μυαλό μου τρέχει συνεχώς. Όλο κάτι θέλω να κάνω μα όλο το αφήνω. Είναι μια δύναμη πέρα από μένα που με κάνει να αφήνω τις ιδέες μου στην μέση ή και πριν την μέση. Τέλος πάντων σταματάω να επεξεργάζομαι τις ιδέες μου μόλις τελειώσει η μπύρα μου και πάρω τον δρόμο για το σπίτι.
Η αναβλητικότητά μου είναι κατάπτυστη από τον σύγχρονο κόσμο. Δεν αποτελώ πρότυπο ανθρώπου και είμαι παράδειγμα για να αποφύγουν τα παιδάκια.
Δεν μετράω την παραγωγικότητα και αδιαφορώ για τον ανταγωνισμό, μου λένε δεν θα συμβάλω εγώ στην πρόοδο.
Μάλλον είμαι άρρωστος. Είμαι ένας αναβλητικός άνθρωπος.
Για εμάς η αναβλητικότητα είναι η φυσική αντίδραση του οργανισμού για να μας πει ότι μάλλον κάνουμε πράγματα που δεν μας γεμίζουν. Είναι μια προσπάθεια του εαυτού μας για να πυροδοτήσει ξανά την δημιουργικότητά μας και να μας κάνει να δούμε τι πραγματικά θέλουμε.
Ο τίτλος του blog μας είναι μια ωδή στις αργές διαδικασίες, σε αυτούς που όταν ξυπνάνε αφιερώνουν λίγη ώρα να απολαύσουν το μαλακό τους κρεβάτι, σε αυτούς που θα σταματήσουν ό,τι κάνουν για να παρατηρήσουν την κουρτίνα να ανεμίζει στο άγγιγμα του ανοιξιάτικου αέρα και θα ξεχαστούν εκεί. Μια ωδή στο και αύριο μέρα είναι, σε αυτούς που αντιστέκονται στην βιασύνη της σύγχρονης ζωής και κάνουν παύση για να απολαύσουν την ομορφιά που θα βρεθεί στον δρόμο τους αλλά δεν πατάνε παύση στην σκέψη τους και στην αναζήτηση.Με αυτό το project απενοχοποιούμε την αναβλητικότητα αφού τελικά μπορεί να είναι μια δημιουργική διαδικασία.
To the προcrastination project είναι εδώ για να προβληματίσει, να ξεκινήσει συζητήσεις και να πυροδοτήσει την δημιουργικότητα στους αναγνώστες του αλλά και στους δημιουργούς του.
Είμαστε μια παρέα 6 ατόμων που αναβάλουν συχνά να κάνουν αυτά που σκέφτονται όταν πίνουν μπύρες. Ή όταν τρώνε. Ή όταν τρέχουν να προλάβουν αυτά που ανέβαλαν.
Πάντα συζητούσαμε, κάναμε κριτική, είχαμε αντιρρήσεις, προβληματιζόμασταν και κάναμε όνειρα.
Το λέγαμε από καιρό, να αρχίσουμε να γράφουμε. Τον άλλο μήνα θα αρχίσουμε.
Έχω μια ιδέα για το blog ο ένας . Αύριο θα το κάνω ο άλλος. Δεν το κάναμε ποτέ!
3 χρόνια αργότερα μέσα σε μια εβδομάδα γεννήθηκε το the procrastination project.
Μέσα στην καραντίνα. Σε μια περίοδο γενικευμένης αδράνειας.
Μα καλά, δεν γράψαμε τις καλές εποχές θα γράψουμε τώρα; Τώρα που η παρατήρηση του ταβανιού είναι μια από τις δημοφιλέστερες δραστηριότητες;
Τώρα που οι άχαρες υποχρεώσεις της καθημερινότητας έχουν μπει στην αναμονή και για λίγο καιρό δεν θα είναι βαρίδια που σταματούν την δημιουργικότητά μας, τώρα η ιδέα μας γίνεται πραγματικότητα. (Τελικά είμαστε αναβλητικοί επειδή βαριόμαστε;)