Και να που άρχισα ξανά να περπατάω, να νιώθω κάτι σα να παίζω σε ταινία.
Πάντα μου άρεσε να περπατάω. Όταν ο χειμώνας φτάνει προς το τέλος του και η εποχή αρχίζει να αλλάζει, όταν οι νεραντζιές στους δρόμους αρχίζουν να μυρίζουν και ξεκουμπώνουμε τα κουμπιά του παλτού μας τότε σταματάω να παίρνω το λεωφορείο και ξεκινάω το περπάτημα.
Φέτος οι περίπατοι αντικατέστησαν τις εξόδους όπως τις ξέραμε, έγιναν η διασκέδαση, πήραν την θέση του “πάμε για καμιά μπύρα”. Έτσι ενώ μέχρι τώρα περπατούσα για να φτάσω κάπου ή να προλάβω κάτι πλέον κανονίζω γρήγορα τις δουλειές μου για να προλάβω να περπατήσω.
Τους τελευταίους μήνες μου δίνει ευχαρίστηση να βρίσκω ήσυχους δρόμους και να περπατάω χωρίς την μάσκα μου.
Συνάντησα γάτες, πολλές και διάφορες. Βρήκα μέρη που θέλω να επισκεφτώ πάλι όταν ο κόσμος θα αρχίσει ξανά να συνωστίζεται. Ανακάλυψα ότι το μέρος που ζω βρίσκεται πολύ πιο κοντά σε μέρη που μου φάνταζαν ως τώρα μακρινά. Βρήκα μέρη που μπορούν να γίνουν σκηνικά στην ταινία που μπορεί και να μην φτιάξω ποτέ.
Κοίταξα μέσα από τα παράθυρα ξένων σπιτιών και φωτογράφισα εισόδους πολυκατοικιών. Πόσο περίεργη είμαι για τις ζωές των ανθρώπων πίσω από τους τοίχους, μέσα στις αυλές τους, στις ταράτσες τους.
Χάζεψα τα κτίρια.
Πως στέκεται το ένα σπίτι δίπλα στο άλλο. Οι μεσοτοιχίες. Πως αλλάζει η αίσθηση από γειτονιά σε γειτονιά. Πόσο ωραίοι είναι αυτοί οι δρόμοι που τους παίρνεις και ξαφνικά εμφανίζονται θέες που δεν περίμενες.
Με πιέζει όμως το όριο της ώρας. Δεν φτάνω όσο μακριά θέλω. Και οι γειτονιές κάπως έρημες μοιάζουν. Πόσα σημεία αυτής της πόλης περιμένουν να γεμίσουν με κόσμο που θα ξεμείνει εκεί ως το πρωί;
Εύχομαι τις βόλτες που θα μας φέρει η νέα χρονιά να τις κλείνουμε παίρνοντας τον δρόμο για το κοντινότερο μπαρ.
Σοφία