Κατά την παρακολούθηση διάλεξης, μία ορθοπαιδικός εξηγούσε ότι το κάταγμα του σκαφοειδούς (τσιλλ δε θα κάνουμε μάθημα ανατομίας) παρατηρείται σε άνδρες στην 2η και 3η δεκαετία της ζωής τους. Κυρίως, επειδή αυτοί επιδίδονται σε skateboarding και snowboarding. Σε αυτό το σημείο σκέφτηκα "Μα καλά μετά τα 30 τι γίνεται; Είναι ακόμα πολύ νέοι για να έχουν εγκαταλείψει το skate". Η ορθοπαιδικός μου έλυσε την απορία πριν προλάβω να αρθρώσω λέξη. "Εκεί, λίγο μετά τα 30, αρχίζουν να παντρεύονται και να δημιουργούν οικογένεια. Έτσι, το skate φεύγει σιγά σιγά από τη ζωή τους. Φεύγει βέβαια και το κάταγμα".
Αυτό, λοιπόν, το επιδημιολογικό δεδομένο αποτέλεσε το έναυσμα για κάποιες σκέψεις. Δεν αμφισβητώ πως αργά ή γρήγορα, ομαλά ή επώδυνα όλοι καλούμαστε να ωριμάσουμε και να αναλάβουμε όλο και περισσότερες ευθύνες, όμως με ποιο τίμημα; Αφήνουμε πίσω πράγματα που μας ευχαριστούν, γιατί το επιβάλλουν οι κοινωνικές νόρμες, γιατί τρέμουμε μην κατηγορηθούμε για παλιμπαιδισμό. Στο status quo επικρατεί η αντίληψη –πολλές φορές βαθιά ριζωμένη στο ασυνείδητο- πως το άτομο πρέπει να βασανίζεται και να παράγει χειροπιαστό έργο. Μόνο έτσι αποκτά αξία. Από την άλλη, απορρίπτεται καθετί που προκαλεί ευχαρίστηση. «Είσαι ενήλικας, έχεις ευθύνες και είναι απαράδεκτο να αποζητάς την τέρψη σε βαθμό μεγαλύτερο από αυτό που επιτρέπει η κοινωνία!» Σε αυτό το ζοφερό πλαίσιο, όλοι γύρω μας αλλάζουν, και εμείς μετατρεπόμαστε σε τρομοκρατημένους παρατηρητές αυτής της "μετάλλαξης". Αν δεν ακολουθήσουμε το ρου, θα εξοβελιστούμε στο περιθώριο. Αν τον ακολουθήσουμε, θα αποχωριστούμε ένα κομμάτι του εαυτού μας.
Αναγνωρίζω, βέβαια, πως όλο και περισσότεροι, πλέον, αρνούνται να συμβιβαστούν και ελπίζω πως ούτε η δική μου γενιά θα συμβιβαστεί. Ωστόσο, πάντα αιωρείται από πάνω μας ένα αίσθημα ενοχής. Δεν αρκεί να αποφασίσουμε ότι δε θα υποταχθούμε• πραγματικά ελεύθεροι θα είμαστε, όταν δε θα νοιώθουμε να μας βαραίνει αυτή η απόφαση. Αν συνεχίσουμε το "skating", δε θα απαλλαχθούμε από τα κατάγματα. Ας απαλλαχθούμε, τουλάχιστον, από περιττές τύψεις.
/δ