Σε ηλικία επτά ετών είδα μία ταινία, πολύ εμπορική και πολυβραβευμένη. Αυτομάτως μετατράπηκε σε αγαπημένη μου για πολλά χρόνια, όσες καλύτερες και αν ακολούθησαν έκτοτε. Κάτι, όμως, σε αυτή την ταινία έμελε να προξενήσει την πρώτη βαθιά και ανεπανόρθωτη υπαρξιακή μου ανησυχία. Μία απλή αντίθεση⋅ η ηρωίδα στη μία σκηνή εμφανιζόταν όμορφη, νέα και στην άλλη ως μία συμπαθής γριούλα, που στην πραγματικότητα διηγούταν την πιο αλησμόνητη περιπέτεια της νιότης της.
Και τότε το συνειδητοποίησα! Δε θα έμενα για πάντα επτά ετών. Θα γερνούσα.
Έκλαιγα απαρηγόρητη για μία ή, ίσως, δύο εβδομάδες για την επικείμενη απώλεια της παιδικότητας και της νιότης μου. Μου είχαν κάνει, εκείνη την εποχή, δώρο μία πλαστική, προσαρμοσμένη στα μέτρα ενός μικρού κοριτσιού τουαλέτα ομορφιάς, με την οποία, φυσικά, δεν έπαιζα ποτέ. Είχε έναν αποσπώμενο καθρέφτη. Τον ξερίζωσα από το υπόλοιπο σετ. Τον κρατούσα στα χέρια μου για ώρες κοιτάζοντας επίμονα το είδωλό μου. Προσπαθούσα να αιχμαλωτίσω την εικόνα μου, να τη χαράξω αέναα στο νου μου. Να μη χαθεί στη λήθη ποτέ αυτή η παιδική όψη.
Αυτή ήμουν εγώ. Αυτή θα ήμουν για πάντα. Η ουσία μου. Πώς ήταν δυνατόν να αλλάξω; Ποια άγνωστη, μελλοντική μορφή θα έπαιρνε τη θέση του πραγματικού μου προσώπου; Και ο πιο αβάσταχτος, τρομερός φόβος⋅ θα αγαπούσα αυτή την προϊούσα εκδοχή μου ή θα τη θεωρούσα ξένη και επαχθή; Ήταν δυνατόν ποτέ να συμφιλιωθούμε; Ήμουν, όμως, μόλις επτά ετών, έτσι μετά από λίγο ξεχάστηκα. Έπρεπε να παίξω.
Οι σκέψεις αυτές κατά καιρούς επέστρεφαν μα αγωνιζόμουν να τις διώξω. Κι όσο ο χρόνος κινούταν προς τα εμπρός με αναστάτωναν όλο και λιγότερο. Μεγάλωσα. Είμαι αυτή που αντικρίζω τώρα στον καθρέφτη μου. Εκείνο το κάπως ευαίσθητο, παράξενο κοριτσάκι το συλλογίζομαι καμιά φορά και το αγαπώ σαν παιδί μου, μα πια δεν είναι εγώ.
Γράφω, ωστόσο, αυτό το κείμενο όντας ακόμη νέα, πολύ νέα. Αναρωτιέμαι αν θα εξελιχθεί το ίδιο ανώδυνα η επόμενή μου μετάβαση⋅ όταν παρατηρήσω τις πρώτες ρυτίδες. Ξαφνικά αυτή η ανησυχία επιστρέφει, δεν είχε χαθεί ποτέ. Με κυνηγάει η μελλοντική μου μορφή και εγώ προσπαθώ να ξεφύγω. Μάταιος κόπος!
Ας αφεθώ. Ας ζήσω, λοιπόν.
/δ