Αναμνήσεις.

Όταν η φωνή λυγίζει, σπάει και δε μπορώ να μιλήσω, όταν οι λέξεις μετά βίας βγαίνουν, τότε είναι η ώρα για να γράψω.

Μα μόλις βγουν παλεύουν με το αίσθημα, παγώνουν, κάνουν ‘’κρακ’’ και πέφτουν κάτω θρύψαλα. Μόνο στο χαρτί μένουν, έτσι δειλά εκτεθειμένες να διαβαστούν και σιωπηλά δίνουν απλόχερα το νόημά τους. Εκεί αθόρυβα, βιαστικά γραμμένες μπορούν αν θέλεις να σου πουν την ιστορία τους, το πόνο που κρύβουν πίσω απ’ το μελάνι.

Δεν είναι ο χρόνος, ούτε ο τόπος, είναι η ανάμνηση που βγάζει δηλητήριο και λερώνει. Είναι αυτή που σε πνίγει αλλά θες παράφορα να τη ρουφήξεις μέσα σου, να τη κάνεις δική σου. Θες να πάρεις όση περισσότερη από εκείνη μπορείς, να την κουβαλάς και να την βλέπεις σε επανάληψη. Είναι που θες να γεύεσαι την πίκρα και δε σταματάς, συνεχίζεις μέχρι να στεγνώσει το μέσα σου, μέχρι να φύγει ο πόνος και να τη πάρει μαζί του.

Είναι η ανάμνηση σαν φωτογραφία των ματιών σου, σαν μικρού μήκους ταινία, σαν ζωγραφιά καλλιτέχνη που θες απλά να τη διαλύσεις, να τη χαλάσεις βιαστικά και να τη τσαλακώσεις. Να μείνει θαμμένη στα κεφάλαια της ζωής σου, που όποτε θες μπορείς να ξεφυλλίσεις. Να νιώθεις ξανά το ίδιο όπως τότε, σαν το γλυκό αντίδοτο στη πίκρα που άφησε ο πόνος.

Περίεργο πράγμα οι αναμνήσεις, ενίοτε αφήνουν γεύση γλυκόπικρη. Ενοχλητικές σαν ακίδες· είναι εκεί, υπάρχουν, αλλά σε πονάνε αμυδρά μόνο όταν τις ενοχλήσεις.

ΚΘ