Ενίοτε γεννιέται και πεθαίνει μέσα μου μία διάχυτη, σπαραχτική επιθυμία να εξαφανιστώ. Ίσως αφήσω ένα μήνυμα λακωνικό «Είμαι καλά». Άγνωστη ανάμεσα σε αγνώστους. Ούτε μία ψυχή στην οποία να λογοδοτώ, μονάχα η δική μου. Να μη νοιάζομαι, να μη με νοιάζονται. Με πόσα αλλότρια φίλτρα στρεβλώνονται οι ενέργειες και οι επιθυμίες μου; Μα χρειάζομαι τους άλλους, γι’ αυτό ασφυκτιώ. Θέλω να δραπετεύσω, όμως πόσο μακριά θα φτάσω όταν νοσταλγώ τη φυλακή μου; Έτσι θα καταλήξω να χτίζω αέναα νέες σχέσεις, νέες φυλακές. Ο άλλος καταδυναστεύει με την ύπαρξή του, στοιχειώνει με την απουσία του. Κοντά στους ανθρώπους είμαι καταδικασμένη στην ανελευθερία. Μακριά από τους ανθρώπους νοιώθω βυθισμένη στη δυστυχία. Και η πάλη αυτή θα διαιωνίζεται, έως ότου μεταμορφωθώ σε αγρίμι ή αφομοιωθώ από αυτόν τον κόσμο, τον ανθρώπινο.
/δ
댓글